En dan opeens is het zover,

terwijl wij er nog helemaal niet aan dachten.

Want zo ver was het nog láng niet,

dit is echt niet wat we verwachtten.

Opeens wordt pijnlijk duidelijk

dat het echt niet meer ging in huis.

En nu, na al die jaren samen,

kom je nu echt nooit meer thuis?

Jou zo te zien, met zo’n verdriet,

het breekt mijn hart in duizend stukken.

Dat je soms de woorden niet meer weet,

dat het gewoon niet meer wil lukken.

Met kleine beetjes tegelijk

drijf je weg, bij mij vandaan.

Weg van het leven, van je gezin,

weg van een menswaardig bestaan.

Je bent mijn man, ik hou van jou

en ook al mag je het soms niet meer weten,

alles wat jij voor mij en ons gezin betekend hebt

blijft deel van mij en zal ik nooit vergeten.

 

Je drijft zo ver weg bij mij vandaan,

maar uit mijn hart zal ik je nooit laten gaan.

© Wendy's gedichten