Het leven ging z’n gangetje, een beetje op, een beetje neer.
Veel zon, soms een beetje wind en ook wat regen op een keer.
Maar opeens zijn er donderwolken en bliksem in de lucht.
Opeens is de rust verdwenen en alle zorgeloosheid is gevlucht.
De zorgen hangen als wolken om je hele lichaam heen.
En hoe je ook je best doet, de zon komt er niet doorheen.
De verschrikkelijke medicijnen maken de wereld pijnlijk en zwaar.
Je weet dat er lichtpuntjes zijn, maar nu tijdelijk onbereikbaar.
Straks misschien, als de bliksem en de donder weer weggetrokken zijn.
Straks, als de regen en de wind wat minder gewelddadig zijn.
Dan zie je weer de zon en hoor je de vogels fluiten.
Dan krijg je weer energie en wil je weer naar buiten.
Maar nu nog even niet, nu schuil je nog voor de regen.
Straks, het duurt echt niet lang meer
dan kun je er weer tegen…
© Wendy's gedichten