Moe…

Moe van het vechten tegen een lichaam

dat niet meer werkt zoals het hoort.

Moe van het vechten tegen een ziekte

dat beetje voor beetje het leven verstoord.

Moe van het vechten om positief te blijven,

geloof te houden dat het goed komen gaat.

Moe van het inhouden van de tranen,

de angst niet willen tonen in woord en in daad..

 

Moe van de strijd, maar moe van het leven?

Nee dat toch niet, ze had nog zoveel te geven.

Maar het kaarsje was op, het ging echt niet meer.

Ze mag nu rusten in de armen van haar lieve Heer.

Je moet nu alleen verder, zonder haar in je leven,

maar ook nu heeft ze jou nog zoveel te geven.

Elke keer als ze even voorbij komt in herinneringen

aan grote gebeurtenissen of kleine alledaagse dingen,

dan is ze er, vlakbij, in vreugde en in pijn.

Zo zal ze je nooit verlaten maar altijd een deel van je zijn.

© Wendy's gedichten