Dit heb ik geschreven voor een lieve collega, die het geplaatst wilde hebben in het tijdschrift van het longfonds, om meer aandacht te vragen voor longfibrose.
Leven met longfibrose
Je bent een beetje buiten adem, maar dat is niet eens zo erg.
Je blijft gewoon wat langer staan daar bovenop die berg.
En voelen de stappen door het leven wat zwaarder aan, al minder licht?
Dan stop je gewoon wat vaker om te genieten van het uitzicht.
De dingen die je altijd deed, zo eigen en vertrouwd,
kosten door de fibrose steeds meer kracht en het maakt je zo benauwd.
Dus pas je steeds je ritme aan, een beetje langzamer, wat meer rust.
Je doet wat er nodig is in het leven, onvervaard en onbewust.
Beetje bij beetje en bijna ongemerkt lever je door de fibrose weer een stukje in.
Telkens weer een stapje terug doen, ongewild en met tegenzin.
Het lijken telkens maar kleine stapjes, maar kijk je een keertje achterom
dan besef je dat de afstand best al lang is en de stapjes gaan nooit andersom.
Het maakt het leven niet minder mooi, je gaat juist bewuster leven.
Alles wat je ziet en voelt ga je veel intenser beleven.
De kleine dingen worden belangrijker, worden voor je gevoel uitvergroot.
De zon op je huid, een vlinder, een lied, het prachtig mooie avondrood.
Geniet van de dingen die je nog kan doen, accepteer wat je niet meer kunt.
Probeer het mooie te blijven zien, in elke duisternis zit ergens een lichtpunt.
Deel je lief en leed met de mensen om je heen, geef hun je tranen en je lach.
En verwelkom de grootste gift van het leven: een nieuwe morgen, een nieuwe dag…
© Wendy's gedichten