Zomaar opeens moet ik weer aan je denken

en pak ik je foto’s er weer bij.

Zomaar opeens zie ik weer verwonderd,

wat leek ik op jou en jij op mij!

 

Zomaar opeens moet ik weer lachen,

wat deed je toch raar en maf op z’n tijd.

Zomaar opeens moet ik weer huilen

wat was je toch nog een jonge meid.

 

Zomaar opeens met geen enkele reden

voel ik weer een beetje dat grote verdriet.

Want zomaar, opeens en iedere dag wel een keertje

denk ik aan jou en vergeet ik je niet.

           © Wendy's gedichten