Het is zo donker buiten

en ook zo zwart in mijn hoofd.

Ik wil de zon zien schijnen

maar voel me intens verdoofd.

In deze nachtelijke uren

vertrouw ik niet meer op de dageraad.

Heb ik geen hoop meer dat de nacht

uiteindelijk in de dag overgaat.

 

Ik verstop me voor het leven

op een plekje diep van binnen.

Daar probeer ik kracht en moed te vinden

om de strijd terug te gaan beginnen.

Ik ben sterk als nooit tevoren,

langzaam kruip ik naar het licht.

Langzaam, maar zeker, krijg ik weer hoop

en zie ik het licht...

het is op mij gericht...

© Wendy's gedichten