Ik probeer me voor te stellen hoe het voor jou moet zijn

om in een wereld te zitten van benauwdheid en pijn.

Om niet meer te kunnen doen wat je altijd deed,

hoe de verschrikkelijke waarheid van binnen aan je vreet.

Te weten dat je afscheid moet nemen, waarschijnlijk al veel te snel.

Om hulpeloos te moeten wachten op het uiteindelijke vaarwel.

Ik kan het me niet voorstellen, hoe sterk je daarvoor moet zijn

want je wilt geen afscheid nemen, het leven is nog veel te fijn.

 

Ik heb veel bewondering voor de manier waarop jij hiermee omgaat.

Hoe jij ondanks alles toch zo positief in het leven stond en staat.

Stukje bij beetje heb je dingen los moeten laten

en nu kun je weinig meer doen dan praten.

Maar jouw persoonlijkheid is zo goed en groot,

die leeft echt wel voort, ook na je uiteindelijke dood.

In je gezin, alle kinderen, zal je altijd voortleven,

in hun herinneringen zal je alles overleven.

Zolang zij aan jou denken en je herkennen in kleine dingen

en zij de liefde voelen die ze van jou ontvingen,

zolang zij nog over je praten, met een lach en met een traan,

dan ben je zolang zij leven, nooit echt helemaal weggegaan.

 

Ik wens jou en ieder om je heen ontzettend veel sterkte komende tijd.

Dat jullie elkaar in liefde en kracht kunnen dragen bij dit voortdurende afscheid.

© Wendy's gedichten