Met grote ogen van verwondering

loop ik omhoog te kijken.

Alsof ik de bomen nu pas zie,

de essen, de kastanjes en de eiken.

Pas in de herfst met al zijn pracht

zie ik alle bladeren die ze dragen.

Ieder blad heeft weer een andere kleur

waarmee ze mijn aandacht vragen.

Als de zon dan ook nog eens

zijn stralen door het bladerdak stuurt,

dan hoop ik met heel mijn hart

dat de herfst nog lekker lang duurt.

© Wendy's gedichten