Dit heb ik geschreven voor een moeder,
die een dochter heeft in Amerika waar ze nu niet heen kan gaan.
Je bent ziek, zeggen ze en de wereld veranderd.
Je voelt je onzeker, verdrietig en verbaasd bovendien.
Want ziek zijn betekent toch zwak en beroerd zijn?
Ziek zijn, dat voel je en het is ook te zien.
Maar je voelt niks en toch moet je nu aan medicijnen,
een kuur om te zorgen dat het niet erger wordt.
Een jaar lang, dan is alles beter en over.
Het is zo voorbij, want een jaar is echt kort.
En dan is het zover: een jaar is weer voorbij gevlogen,
reden voor een feestje want je hebt het gehad.
Nog één scan voor de zekerheid, want meten is weten
en nee toch, verdorie daar zat opeens wat.
En wéér ben je onzeker, weer ben je verdrietig.
Wéér moet je medicijnen, scans en wie weet wat nog meer.
Je kunt nu alleen wachten, wachten op antwoorden.
Ik kan je niet helpen en dat doet best wel zeer.
De wereld staat op z'n kop, voor alles en iedereen,
door een virus kan ik nu niet meer naar jou toe.
Ik kan je niet vasthouden, niet troosten, niet zoenen,
ik wil zo graag helpen maar ik weet nu niet hoe.
Ik wacht met je mee en hoop op goed nieuws,
dat het niet ernstig is en de impact maar klein.
En ik tel de dagen, weken, soms zelfs uren af
tot ik weer naar je toe mag en we samen kunnen zijn.
© Wendy's gedichten