Wat is het leven onzeker geworden

 nu er nog maar één ding zeker is.

Alles wat ik weet ga ik vergeten,

 alles waar ik van hou en mis.

 

Hoe snel zal het gaan, hoe lang heb ik nog 

voor ik de namen niet meer weet.

Mag ik nog jaren in vrede leven 

voor ik alles wat me lief is vergeet.

 

Wanneer ga ik herinneringen verliezen, 

die me o, zo dierbaar zijn?

Kan niemand me dan helpen,

is er echt geen medicijn?

 

Laat me alsjeblieft nog jaren leven 

met de volheid van mijn herinneringen.

Met de wetenschap van mijn daden, 

met de mensen die kwamen en gingen.

 

Laat me alsjeblieft niet te snel vergeten 

wie ik was en wat ik deed.

Ik heb zo veel mooie dingen meegemaakt, 

ik moet er niet aan denken dat ik die vergeet.

 

En wat moet er worden van mijn gezin? 

Welke hel moeten zij gaan doorstaan

met een man en vader die dingen vergeet, 

waarom wordt hun dit aangedaan?

 

Heb ik hier nou zo voor gesappeld,

zo mijn best gedaan in het leven?

Is dit dan mijn beloning? 

Waar is de gerechtigheid gebleven?

 

Maar misschien is de vraag wel niet 

waarom ik, maar waarom ik niet?

Ieder krijgt zijn deel in ‘t leven, 

een deel liefde en een deel verdriet.

 

Mijn leven is zo rijk en vol liefde, 

ik heb overal kleine zaadjes gestrooid.

Te zien dat die geworteld en gegroeid zijn

 vervuld me met trots, dat vergeet ik toch nooit?

 

Dus nee, ik weet niet hoe lang het gaat duren 

en ik weet niet hoe zwaar het wordt.

Maar dat kan geen mens toch ooit weten, 

niemand die weet hoe lang of hoe kort.

 

Het is maar beter niet alles te weten 

en gewoon te genieten van iedere dag.

Dankbaar te zijn voor elke zonsopkomst, 

een kus van mijn vrouw, het geluid van gelach.

 

Af en toe beseffen hoe rijk ik ben 

met kinderen en kleinkinderen om me heen.

Door alles heen is het een rijkdom om te weten: 

wat er ook komen gaat, ik ben nooit meer alleen.

© Wendy's gedichten