Ik vraag me af of je ons ziet

en of je weet wie we zijn.

Soms hoop ik eigenlijk van iet,

want dan voel jij ook deze vreselijke pijn.

 

Misschien is het niet echt weten,

maar een afstandelijk besef.

Dat je alles allesomvattend ziet,

als van een land op een kaart het reliëf.

 

Zodat je ons wel ziet en herkent,

maar in vreugde en niet in pijn.

Omdat je weet dat we allemaal

op een dag weer samen zullen zijn.

 

We zullen nooit weten of jij weet

wat een pijn we voelen zonder jou.

Misschien ben je nog wel bij ons,

en deel je in onze rouw.

 

Niemand weet het, het blijft gissen.

We raden ernaar, keer op keer.

Ik hoop dat je me horen kan

als ik zeg dat ik je mis, elke dag iets meer...

© Wendy's gedichten