Dit gedicht mocht ik schrijven voor het afscheid van een collega.

 

En dan opeens ga je ons verlaten

omdat Nico je heeft weten te bepraten

dat het bij hem véél beter is,

maar misschien heeft hij het wel mis.

Want waar vind je nog collega’s zoals wij,

we lopen nooit zonder een lach voorbij.

Wie moet je nu dagelijks knuffels geven,

zonder ons valt er toch niks leuks te beleven.

Geen stress, geen gezeik, geen á la ... gekloot.

Je krijgt het zo rustig, je verveelt je straks dood.

Niet meer jezelf in bochten wringen en je moeten uitsloven,

maar een beetje stress brengt wel het beste in je naar boven…

 

Alleen was het allang geen beetje meer,

het werd teveel en bleef dat, keer op keer.

Nu kies je voor jezelf, een baan met meer rust.

Niet meer ’s avonds op de bank, helemaal uitgeblust.

Zelf een magazijn opzetten, helemaal zoals jij wilt.

Je talenten worden daar echt niet verspild.

Je nieuwe collega’s kunnen nooit zo leuk zijn als wij,

maar er zitten waarschijnlijk gerust een paar leuke bij.

Wij moeten verder zonder jouw positiviteit en je lach.

Zonder je knuffels, je ideeën en je maffe gedrag.

We zullen je ontzettend missen, het ging allemaal veel te vlug.

Heel veel succes en denk af en toe nog eens aan ons terug…

©Wendy's gedichten